Pazar Sabahı Notları – Güven Albayrak

Eylül, kapıyı usulca çalan bir mevsimdir. Ne yazın telaşını taşır ne kışın ağırlığını. Bir eşiktir; hem içe dönüşün hem yeniden doğuşun habercisi. Okul bahçeleri, sabahın serinliğinde uyanırken, gençlik de kendi iç bahçesinde bir arayışa kalkar. Bu arayış, yalnızca bilgiye değil, anlamın kendisine yöneliktir.

Müfredat, yıllardır aynı harflerle yazılmış bir harita gibi önlerine serilir. Ama gençlik artık haritayı değil, ufku sorguluyor. Test kitaplarının arasında sıkışmış hayaller, bir rüzgâr gibi sayfaları aralıyor. Her doğru cevap, bir yanlış sessizlik doğuruyor. Gençler, “başarı”yı artık puanla değil, yankısıyla ölçmek istiyor. Onlar, ezberin değil sezginin çocukları.

Bir sınıf düşünün: duvarlarında Atatürk’ün gözleri, tahtasında hâlâ “Hayatta en hakiki mürşit ilimdir” yazılı. Ama bu yazı, artık bir süs değil, bir çağrı olmalı. Çünkü Atatürk’ün eğitim vizyonu, yalnızca bilgi aktarmak değil, düşünceyi özgürleştirmekti. O, eğitimi bir milletin vicdanı olarak görüyordu. Bugün bu vicdan, gençlerin sesinde yankılanıyor.

Sosyal demokrat bir bakış, eğitimi yalnızca eşitlik değil, katılım olarak da görür. Gençler, yalnızca sınavlara değil, karar alma süreçlerine de dâhil olmak istiyor. Müfredat, yukarıdan aşağıya dikte edilen bir liste değil; aşağıdan yukarıya yükselen bir ihtiyaç haritası olmalı. Gençlik, artık “ne öğreneceğini” değil, “neden öğrendiğini” sorguluyor.

Pazar sabahı, çay buharının yükseldiği bir masada bu yazıyı kaleme alırken, dışarıda bir okul kapısı açılıyor. İçeri giren her genç, yalnızca bir öğrenci değil; bir fikir, bir umut, bir gelecek taşıyor. Onların gözlerinde, müfredatın ötesine geçen bir ışık var. O ışık, belki de bu ülkenin en sessiz devrimidir.

Ama unutulmamalı: gelecek, yalnızca gelen bir şey değildir; aynı zamanda gidilen bir yoldur. Gençlik, bu yolu başkalarının çizdiği sınırlarla değil, kendi iradesiyle belirlemelidir. Her duruş, bir yön tayinidir; her ses, bir iz bırakır. Mutlu bir gelecek, hazır sunulan bir tablo değil, birlikte boyanacak bir manzaradır. Ve bu manzaranın en parlak rengi, gençlerin kendi kararlarıyla şekillenen özgürlük tonudur. Müfredatın ötesine geçmek, işte tam da burada başlar: kendi geleceğine sahip çıkmakla.