Kırmızı Topukluların Sessizliği

Murat Çiçek

Bir aşk, yokuşun ucunda bitmişti. Bir gazeteci, arkasında sessiz bir iz bırakmıştı.

Sabahın erken saatlerinde postacı, mektubu teslim etmek üzere sokağa girdiğinde, kapının önünde duran kırmızı topuklular dikkatini çekti. Eğilip almadı hemen. Onlara, bir insan yüzüne bakar gibi uzun uzun baktı. Çünkü bazı nesneler, sahiplerinden daha fazlasını anlatır. O ayakkabılar da öyleydi—bir hayalin, bir kadının, silinmeyen bir sesin hatırasıydı.

Buket, bir öğretmen ailesinin çocuğuydu. Kitapların ve sabrın iç içe geçtiği bir evde büyümüş, kelimelerle yoğrulmuştu. Ama onun yüreği gazetecilikte çarpardı. Henüz 25 yaşında, İstanbul’un en büyük yangınını, en karanlık gecesini, en renkli pazarını yazmıştı. Vatan Gazetesi’nin en genç muhabiriydi. Masasından her kalkışında ayağında hep o kırmızı topuklular vardı.

Mahallenin çocukları ona “tak tak Buket abla” derdi. Ayakkabılarının sesi, gelişinin habercisiydi. Kimse bir gün o sesi özleyeceğini bilmezdi.

Buket, Serdar’la bir üniversite söyleşisinde tanışmıştı. Genç bir atletti Serdar, sözü az, kalbi temiz bir adam. Buket, onun gözlerinde cümlelerini buldu. Aşkları gösterişli değildi—sessizdi, derindi. Serdar her zaman gülümseyerek bakardı ayakkabılarına:

— "Bir gün bu topuklular beni terk edecek," derdi. Buket ise her seferinde, — "Sen yeter ki durduğum yere bak," diye yanıt verirdi. "Ben hep o kaldırım taşındayım."

Ama hayat, bazen o taşları söküp alır.

Buket’in yorgunluğu başta fark edilmedi. Herkes geceden kalan nöbetlere, baharın yorgunluğuna yordu halsizliğini. Teşhis geldiğinde böbrek kanseriydi. Serdar elini tuttu:

— "Seninle savaşırım," dedi. Ama Buket’in gözleri çoktan pes etmişti.

Tedavisi boyunca yazmaya devam etti. “Hastane Günlükleri” başlığıyla yazdığı yazılar umut oldu, ışık saçtı. Ama topukluları, dolabın en altındaydı artık. Bir sabah Serdar sordu:

— "Topukluların nerede?" — "Çok ses çıkarıyorlar," dedi Buket sessizce. "Beni duyma diye sakladım."

O kırmızı topuklular, onun var oluşuydu. Sessizleştikçe, Buket’in sesi de soluyordu.

Son mektubunu yazdı. Postacıya verilmek üzere komodinin üstüne bıraktı. Ayakkabılarını da kapıya… Mektubun içinde tek bir cümle vardı:

“Beni değil, ayak izimi unutma.”

Sabah kapının önünde durdu postacı. Bir çift kırmızı topuklu ayakkabı ve Vatan Gazetesi logosu taşıyan zarflı bir mektup… Kapıyı çalmadı. Çünkü bazı vedalar sessiz okunur. Bazı ayrılıklar yalnızca ayakkabıların sesiyle duyulur.

Buket artık yoktu.

Ama kırmızı topuklular hâlâ kapının önündeydi. Serdar her sabah onlara bakarak uyanıyordu. Sanki Buket her an çıkıp gelecekmiş gibi… Sanki o topuklular, hâlâ bir hikâyeye başlıyormuş gibi…

Vatan Gazetesi’nde hâlâ onun adı geçiyor. Genç muhabirlere örnek gösterilirken hâlâ “tak tak Buket” deniyor. Masası boş değil. Kalemliği hâlâ yerinde. Çünkü bazı insanlar gitmez. Sadece sesi azalır.

Ama o kırmızı topuklular… İşte onlar hiç susmaz.

Bazı aşklar ulaşılamazdır. Ama bazı ayakkabılar, asla unutulmaz.