1950’lerin başında, Beyoğlu’nun loş ışıklı, dumanlı, zamanın kendine has ritmiyle akan meyhanelerinden birinde geçen bir geceydi bu. Zaman, insanları giyimiyle tartar, yürüyüşüyle anlamlandırırdı. İşte o gece, içeriye giren genç de zamana söz geçirircesine özgüvenliydi. Elinde siyah bir ney muhafazası, üstünde ütüsü bozulmamış bir ceket, yaş 25 ila 30 arası... Masalara şöyle bir göz gezdirdi, sonra boş bir masaya oturup zarif ama bir o kadar da küstah bir el hareketiyle garsonu çağırdı:

— Şişşşt, bakar mısın buraya?

Garson, ustaca alışkın adımlarla yaklaştı:
— Buyurun beyim?

— Bir Fahrettin Kerim bana... Biraz buz, az da badem!

Fahrettin Kerim... O günlerin meyhane lisanında, İstanbul valisi Fahrettin Kerim Gökay’ın adıyla anılan küçük rakı şişesi. Şehrin diline sızmış bir devlet büyüğü.

Sipariş daha gelmeden, mekânın sahibi yanaştı masaya. Saygıyla ama kararlılıkla konuştu:
— Delikanlı, bakar mısınız? O masadan kalkmanızı rica edeceğim. Şu arkadaki masaya geçseniz?

Genç adam, dik bir bakış fırlattı:
— Ne münasebet efendim? Boştu masa, oturdum. Kimse yoktu.

Patron biraz eğildi, sesini alçalttı:
— Üstadın masasıdır bu. Burası meyhanedir ama her meyhanenin bir adabı, bir hafızası vardır. Gelen bilir, kimse oturmaz bu masaya.

— Ne üstadıymış bu?

Patronun gözü, gencin getirdiği ney muhafazasına kayar. Hafifçe başını sallar:
— Neyzen Tevfik… Tanıyor olmalısınız.

Genç adam bir an bile tereddüt etmez:
— Ben benden başka üstad tanımam. Benim üstad diyeceğim adam bu aleti benden iyi üflemeli!

Mekânın gerisinde bekleyen iki iri yapılı adam, omuzlarını silkeleyerek masaya doğru yönelir. Patron kaşını kaldırmış, sahneyi gerilimli bir bekleyiş kaplamışken… Arka masada sessizce oturmuş bir adam, başparmağıyla hafifçe işaret eder: “Bırakın.” Patron geri çekilir, bir şey diyemez. Çünkü o adam… Neyzen Tevfik’tir.

Saçlarında aklar, yüzünde yalnızlık ve zamanın çizgileri... Gençlikteki deli ateşin külleriyle ısınan son demlerindedir. Göz ucuyla bakar gence, sonra başını çevirir. Bir “Fahrettin Kerim” de o sipariş eder, az da badem.

Genç adam ikinci şişesini de bitirince, çıkarır neyini kılıfından. Çekici bir edayla, ustalığını ilan edercesine dudaklarına götürür. Sessizlik. İlk notayı verir. Tiz bir perde… Evet, güzeldir ama biraz fazla iddialı, biraz fazla parlaktır. Sonra… Durur. Nefes tıkanır. Ses boğulur. Gözler birbirine bakar, fısıltılar başlar.

O anda, ilahi bir ney sesi kaplar meyhaneyi. Sanki rüzgâr, rûhânî bir perdeden geçip akıyor. O tıkanılan yerden alınmış, devam ettiriliyor.

Genç adam gözlerini kısmış, ustalıkla arıyor neyzenin elindeki neyi. Ama göremiyor. Kafasını çevirir, bakar…

Üstadın elinde ney yoktur. Sadece boş bir rakı şişesi… Ve ona üflüyordur.
Bir ney gibi… Bir efsane gibi.

Genç adamın yüzü kıpkırmızı kesilir. İçki şişesini, gururunu ve iddiasını geride bırakır. Sessizce kalkar, gider.

Neyzen Tevfik bir şey söylemez. Zaten söylemesine de gerek yoktur.
Çünkü bazı ustalıklar, sözcüğe değil sessizliğe yazılır.
Bazı dersler de boş bir şişeye…